Jarenlang heb ik gezocht hoe je zichtbaar maakt wat niet zichtbaar is: je intieme gevoelens en gedachten, je ongeziene emotie.
De mens die probeert de hele wereld te beheersen en te verklaren, en het feit dat dit nooit zal lukken. Ondertussen besef je dat de werkelijkheid van de dood door het menselijk brein niet te bevatten valt. We zijn eindig en kunnen er slechts naar streven onze eindigheid te overwinnen. Dat streven is tegelijkertijd ook de kern van het menselijk bestaan. Na eerst tweedimensionaal gewerkt te hebben ben ik overgegaan naar driedimensionaal. Daar kon ik lichaamshoudingen en verstarringen van emoties beter in kwijt.
Langzaam maar zeker kregen mijn werken een meer mummie-achtig uiterlijk. Ik reisde af naar Palermo waar 6000 gemummificeerde lichamen staan opgeslagen in het Fransisceinenklooster. De emoties zijn nog op de lichamen te zien. Ik ging me meer verdiepen in de emotie die verstard als je gestorven bent. Als het ware word je laatste emotie zichtbaar voor de toeschouwer. Ik ben de samenwerking aangegaan met mijn broer, die 2x uitgezonden is geweest naar Bosnie. Hij heeft daar vele traumatiserende dingen gezien. Dingen waar hij niet over kan praten, te erg voor woorden. De oorlog in Bosnie
wilde ik verbeelden in mijn werk.
Srebrenica is het grootste dieptepunt in deze oorlog. 8000 mannen en jongens zijn er vermoord. Niemand heeft hun laatste emoties op hun gezichten gezien. Mijn 80 hoofden verbeelden de pijn van deze 8000 mannen. 1 voor elke 100 vermoordde mannen en jongens. De pijn die niemand ooit heeft gezien, de volslagen wanhoop, en de laatste emotie van de stervende is zichtbaar in precieze en gedetailleerde weergave. Ze vertegenwoordigen de pijn van ALLE Bosniers.. Om nooit te vergeten…